1981 yılında İstanbul’da doğdum. İlkokul biterken devlet parasız yatılı okul sınavını kazandım fakat ailevi sebeplerden gidemeyip, mahalledeki okula devam ettim. Folklor ve müzik konusunda merakım vardı yine ailevi sebeplerden yarım kaldı.

İlk görme kaybım belki de doğuştandı bilmiyorum, herkesi kendim kadar görüyor sanarak yaşıyordum, ortaokula başladığımda daha da arttı. Sınıftaki tahtadan değil arkadaşların defterlerinden bakıp notlar alarak devam ediyordum. Ortaokul biterken Anadolu Liseleri sınavında iyi bir puan almıştım, sonrasında yanlış tercih sonucu bir okula yerleşemedim. Peşinden meslek lisesi puanım gelince Sultanahmet Meslek Lisesi Makine Bölümüne girdim. Burada okurken görüşüm iyiden iyiye azalmıştı. Vazgeçmek üzereyken bir öğretmenim buna izin vermedi ve onun desteğiyle, yine arkadaşlarımın defterlerinden bakarak meslek lisesini 2000 senesinde başarıyla bitirdim.

Görme engelime rağmen askere alındıktan kısa bir süre sonra raporlarımla ve fiziki olarak göremediğimi anladıklarında askerliğime devam ettirmediler.

Çalışma hayatına Tahtakale’de başladım 13 yıl kadar aileden gelen bir meslek olarak tezgahtarlık yaptım. Ancak beni mutlu eden bir iş değildi çünkü kendimle ilgili bir gelişim sağlayamıyordum. Sadece değişik insanlara bir şeyler satıyor ama hep aynı şeyi satmak beni mutlu etmiyordu. Uzun sure iş aradıktan sonra tam umudumu kaybetmiştim bir teklif geldi bir sürü kaygı korku içerisinde kabul etmiştim. Aralık 2013 senesinde Karanlıkta Diyalog deneyimim başlamış oldu. Eğitimler başladı, farklı bir ortam vardı. Benimle mülakat eden ve işi bana anlatan insanlar da görme engelli idi ve bir eşitlik vardı. Kısa zamanda kaygılarım ve korkularım bitti. Her gün karşıma yeni insanlar, yeni hikayeler çıkmaya başladı. Her insan bir kitap gibiydi, her gün yeni bir öğrenim vardı. Ben de bunu fırsata çevirmek için aklımda “insanlarla daha iyi nasıl iletişim kurulur?” sorusunun cevabıyla her gün değişip geliştiğimi far kettim. İkinci yıla gelirken artık bu işi tam profesyonel olarak yaptığıma inanmıştım. Karanlıkta Diyalog Sergi rehberi olmanın yanında İş Atölyeleri rehberliği de sürdürüyorum.

“Öğrenmenin Yolu Karşılaşmaktan Geçiyor”. Bu bir hayat felsefesi oldu benim için. Adler’le tanışma böyle başladı. Adler’den mezun koç arkadaşlarım bana burayı önerdiler ve Adler sponsorluğunda bu okulda koçluk öğrenmeye başladım. Aslında yine korku ve kaygılarım vardı ve ilk iki gün bırakmak düşüncesindeyken değerli liderlerimden biri şu soruyu sordu: “Neye ihtiyacın var?” Sonra her şey çözüldü ve yeniden eğitime dahil olmak çok harika geliyordu. Adler International Coaching çatısı altında ve Adler sponsorluğunda Profesyonel Koçluğun Temelleri, İşyerinde Koçluk Programı ve Usta Koçluğa Doğru İlerleme adları altında üç bölüm 2016 senesinde başarıyla bitti. Ardından daha derinleşmek üzere yine Adler desteğiyle Practicum Programına devam ederken çok faydalı bir süreç yaşadım. Böylece ICF (International Coaching Federation) tarafından onaylanmış, Adler International Learning sertifikalı bir koç olmuştum. Türkiye’deki ilk görme engelli profesyonel koçum.

Bütün bu yaşadıklarım bana yeniden üniversite hayali kurdurdu. Yapamam dediklerimi hep yaptım. Artık “yaparım” diyerek başlıyorum. Hayalim, psikoloji okumak ve üniversitede akademik kariyer yapmak, insanlara daha fazla dokunan bir HARUN olmak. Bunun için çalışıyorum.